مسابقات، ستون فقرات ورزش‌های رقابتی در سطح بالا محسوب می‌شوند، و در بسیاری از موارد، برندگان تنها با اختلافی بسیار ناچیز—چه در جریان رقابت و چه در مراحل آماده‌سازی—مشخص می‌گردند. در چنین شرایطی، بسیاری از ورزشکاران حاضرند سلامت جسمی و روانی خود را به خطر بیندازند تا شانس موفقیت خود را افزایش دهند . این رفتار، اغلب در راستای دستیابی به عملکرد بهتر و کسب پیروزی انجام می‌شود .شواهد تاریخی نشان می‌دهند که رقابت‌های ورزشی همواره با اقداماتی همراه بوده‌اند که عمداً فرد را در معرض خطر قرار می‌دهد یا شامل مصرف مواد طبیعی یا مصنوعی‌ای هستند که دارای اثرات فیزیولوژیکی شدید—چه در کوتاه‌مدت و چه در بلندمدت—بوده و ممکن است به سلامتی ورزشکار آسیب برسانند. این نوع رفتار قبلاً هم با استفاده از دوپینگ ها، دیده شده است. در بدنسازی، هر چقدر عضلات بزرگ‌تر باشند، می‌توانند به عنوان یک امتیاز در رقابت‌ها محسوب شوند. چون در این ورزش، داورها بر اساس ظاهر بدن شرکت‌کننده‌ها قضاوت خود را انجام میدهند و بدن‌هایی که عضله بیشتری دارند و چربی کمتری دیده می‌شود، معمولاً امتیاز بیشتری می‌گیرند. به همین دلیل، بسیاری از بدنسازها تلاش می‌کنند عضلاتشان را هر چه بیشتر بزرگ‌تر نشان دهند.

در دنیای وزنه‌برداری و بدنسازی، ورزشکاران گاهی از داروهایی مثل استروئیدهای آنابولیک (مثل تستوسترون) و هورمون‌ها وپپتیدهایی مثل انسولین یا IGF-1 برای افزایش حجم عضلات استفاده می‌کنند. اما گاهی این مواد هم نمی‌توانند به اندازه کافی باعث رشد عضلات شوند، مخصوصاً اگر یک عضله خاص به سختی رشد کند. در چنین شرایطی، بعضی افراد به سراغ تزریق مواد شیمیایی به داخل عضله می‌روند تا فقط ظاهر عضله را بزرگ‌تر نشان دهند. به این مواد «پرکننده عضلانی » گفته می‌شود. در چنین شرایطی، بعضی از ورزشکاران تصمیم می‌گیرند از پرکننده‌های عضلانی استفاده کنند. یکی از این روش‌ها تزریق روغن‌های مخصوصی است که به آنها “روغن‌های تقویت‌کننده موضعی” یا به اختصار SEO گفته می‌شود. این مواد گاهی با استروئیدها اشتباه گرفته می‌شوند، اما در واقع فقط ظاهر عضله را بزرگ‌تر نشان می‌دهند و باعث قوی‌تر شدن آن نمی‌شوند.استفاده از این مواد، مخصوصاً در ورزش‌هایی مثل بدنسازی که ظاهر عضلات اهمیت زیادی دارد، غیرقانونی و خطرناک است. تزریق این روغن‌ها می‌تواند بعد از چند سال باعث بروز مشکلات جدی در بدن شود. یکی از بدترین عوارض آن، ایجاد توده‌هایی در عضله به نام «گرانولوم» است که ممکن است برای همیشه باقی بمانند و به بدن آسیب بزنند.

سینتول یکی از معروف‌ترین نمونه‌های روغن‌های تقویت‌کننده موضعی (SEO) است. این ماده یک نوع روغن تزریقی است که معمولاً از ترکیبی شامل ۸۵٪ روغن (مثل روغن کنجد یا گردو)، ۷.۵٪ لیدوکائین (که یک داروی بی‌حس‌کننده است تا درد تزریق را کاهش دهد) و ۷.۵٪ الکل (برای جلوگیری از عفونت) ساخته می‌شود. در ابتدا، این نوع روغن‌ها در اوایل قرن بیستم برای زیبایی استفاده می‌شدند، مثل بزرگ کردن سینه یا صاف کردن چین‌وچروک‌ها. اما در سال‌های اخیر، برخی از بدنسازان حرفه‌ای و غیرحرفه‌ای از این مواد استفاده می‌کنند تا عضلات خود را بزرگ‌تر و حجیم‌تر نشان دهند، بدون اینکه واقعاً آن عضله را تمرین داده باشند.

سینتول مستقیماً داخل عضله تزریق می‌شود و باعث ورم و بزرگ شدن آن عضله می‌شود. این روش که بعضی‌ها به آن باد کردن « fluffing » عضله می‌گویند، بیشتر توسط بدنسازانی استفاده می‌شود که فکر می‌کنند عضله خاصی در بدنشان کوچک‌تر یا نامتناسب با بقیه عضلات است. برخی از ورزشکاران، چه حرفه‌ای و چه مبتدی، برای آنکه عضلات بدنشان را ظاهرا بزرگتر نشان دهند از سینتول به مقدار زیاد استفاده می‌کنند. این کار باعث می‌شود بدن آن‌ها به گونه ای که انگار تمرین بسیار زیادی کرده اند عضله‌ای به نظر برسد، در حالی که این‌طور نیست. در دنیای بدنسازی، خیلی‌ها به ویژه داوران به راحتی متوجه تفاوت بین عضلاتی که با تمرین واقعی بزرگ شده‌اند و آن‌هایی که با تزریق شکل گرفته‌اند می‌شوند. مثلاً عضلاتی که با سینتول بزرگ شده‌اند معمولاً شکل طبیعی ندارند و حتی بعضی بدنسازها آن‌ها را زشت یا عجیب می‌دانند.

با اینکه هنوز شواهد علمی کافی درباره خطرات دقیق سینتول وجود ندارد، اما گزارش‌های زیادی از مشکلاتی در افرادی که پارافین، روغن کنجد یا روغن گردو تزریق کرده‌اند، منتشر شده است. این مشکلات شامل آسیب به پوست، آسیب عصبی، ایجاد کیست‌های پر از روغن، و صدمه به عضلات بوده‌اند.در یکی از مطالعات موردی روی بدنسازی که سینتول استفاده کرده بود، مشخص شد که این ماده می‌تواند باعث درد و سفت شدن عضله (فیبروز) شود. فیبروز یعنی ایجاد بافت‌های زخم‌مانند درون عضله که باعث می‌شود عضله به درستی کار نکند.اگرچه بعضی بدنسازها از سینتول برای بزرگ‌تر نشان دادن عضلات خاصی که به نظرشان ضعیف‌تر هستند استفاده می‌کنند، اما این ماده می‌تواند در بلندمدت به سلامتی آسیب بزند. سینتول به راحتی در بازار، مخصوصاً به‌صورت آنلاین، پیدا می‌شود و در دهه ۲۰۰۰ محبوبیت آن افزایش یافت.برخی بدنسازها به این دلیل به سراغ سینتول می‌روند که فکر می‌کنند عوارض آن از استروئیدهای قوی کمتر است. با این حال، بسیاری از ورزشکاران هم استفاده از آن را بی‌فایده و حتی خطرناک می‌دانند، چون باعث رشد غیرطبیعی و غیرواقعی عضلات می‌شود.

ما هنوز اطلاعات کمی درباره عواملی داریم که باعث می‌شوند افراد برای مدت طولانی از موادی مثل سینتول استفاده کنند. همچنین هنوز هیچ تحقیقی منتشر نشده که بررسی کند کاربران چگونه درباره روش‌های استفاده خود با دیگران صحبت می‌کنند. یکی از روش‌های تزریق این مواد، “پمپ و ژست (pump and pose)” نامیده می‌شود.در دنیای بدنسازی، این روش‌ها به موضوعی بسیار بحث‌برانگیز تبدیل شده‌اند. جالب است بدانید استفاده از مواد تزریقی برای تغییر ظاهر بدن سابقه‌ای طولانی دارد. مثلاً در سال ۱۸۹۹، یک جراح اتریشی به نام رابرت گرسونی وازلین را به کیسه بیضه بیماری تزریق کرد تا جای خالی بیضه‌ای را که از دست رفته بود پر کند.از آن زمان، مواد مختلفی برای تغییر ظاهر بدن با اهداف زیبایی یا ترمیمی به کار رفته‌اند. وازلین داغ که پس از سرد شدن سفت می‌شود، یکی از این مواد بود. بعدها پارافین جایگزین وازلین شد، چون دیرتر ذوب می‌شد و ایمن‌تر به نظر می‌رسید. با اینکه تزریق پارافین در ابتدا غیرقانونی بود، اما در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ در ایتالیا قانونی و رایج شد.

از طرف دیگر، گزارش‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهند استفاده از موادی مثل روغن پارافین می‌تواند عوارض خطرناکی در کوتاه‌مدت یا بلندمدت ایجاد کند. یکی از این مشکلات، حرکت یا “مهاجرت” روغن به قسمت‌های دیگر بدن است. تحقیقات نشان داده‌اند که تزریق این مواد به اندام‌های خاص برای بزرگ کردن آن‌ها، به‌ویژه در قسمت‌هایی از بدن که به صورت غاری یا حفره‌ای هستند (مانند آلت تناسلی مردانه)، بیشتر گزارش شده است.با اینکه این روش در کشورهای غربی چندان رایج نیست، ولی در برخی کشورهای آسیایی و اروپای شرقی انجام می‌شود. افراد در این کشورها گاهی موادی مانند روغن پارافین، روغن کبد ماهی، وازلین، روغن زیتون، و حتی روغن گیربکس ماشین را به بدن خود تزریق می‌کنند. وقتی این روغن‌ها در داخل بدن تزریق می‌شوند، ممکن است باعث عوارض جدی مانند ایجاد تومورهای خاصی به نام پارافینوما، بدشکلی اندام، مرگ سلولی (نکروز)، اختلال در عملکرد جنسی و ایجاد زخم‌های پوستی شوند. این نوع تومور، بسته به نوع ماده تزریق‌شده، نام‌های مختلفی مانند “اولئوما” یا “لیپوگرانولوم” دارد (اگرچه اصطلاح دوم دیگر خیلی استفاده نمی‌شود .م). حتی گزارش‌هایی وجود دارد از افرادی که روغن‌هایی مانند روغن بچه یا روغن پارافین را به گونه‌ها، لب‌ها یا چانه‌شان تزریق کرده‌اند و در نتیجه دچار این نوع تومورها شده‌اند.

در صورت ایجاد پارافینوما برای جلوگیری از گسترش آسیب، لازم است تمام بافتی که ماده خطرناک را در خود نگه داشته است، به‌طور کامل برداشته شود. طبق گزارشی از بنده‌تو و همکارانش ، ۲۶ بیمار دچار عوارض جدی ناشی از تزریق غیرقانونی روغن پارافین شدند. این تزریقات معمولاً به سینه زنان برای اهداف زیبایی و به زانو یا آرنج مردان برای فرار از خدمت اجباری سربازی در ایتالیا انجام می‌شد. در میان عوارض اولیه گزارش‌شده، می‌توان به تورم، قرمزی، سفت شدن پوست، ترکیدن پوست در محل تزریق، خروج مواد روغنی از عضلات یا مفاصل، و ناتوانی در خم یا راست کردن اندام‌ها اشاره کرد. همچنین استفاده منظم از این مواد در میان افراد تراجنسیتی برای ایجاد ظاهری زنانه‌تر رایج است. از طرفی دیگر، بسیاری از بدنسازان نیز برای افزایش حجم عضلانی به شکل مصنوعی، از تزریق روغن استفاده می‌کنند. این روند به‌ویژه در باشگاه‌های ورزشی به‌طور روزافزون در حال گسترش است. تاریخچه استفاده از تزریق موضعی در بدنسازی به دهه ۱۹۶۰ بازمی‌گردد، زمانی که دارویی به نام Esiclene (فرمبولونا) برای مصارف درمانی در ایتالیا تولید شد. در آن زمان، ایتالیا تنها کشور تولیدکننده این دارو بود. در دهه ۱۹۸۰، Esiclene در میان بدنسازان اروپایی و آمریکایی بسیار محبوب شد و آن‌ها پیش از مسابقات، این ماده را برای افزایش موقت حجم عضله در ناحیه خاصی از بدن تزریق می‌کردند. این دارو یک نوع استروئید با اثرات آنابولیک نسبتاً متوسط است که دارای خاصیت التهاب‌زا نیز می‌باشد و به همین دلیل باعث ایجاد ورم و بزرگ شدن ظاهری عضلات می‌شود.

تولید داروی Esiclene مدت کوتاهی پس از معرفی ماده‌ای به نام سینتول متوقف شد. سینتول که در دهه ۱۹۹۰ توسط یکی از بدنسازان توسعه یافت، یک ترکیب شبه‌استروئیدی محسوب می‌شود که به‌صورت موضعی به عضله تزریق می‌شود. این ترکیب شامل ۸۵٪ روغن‌های حامل (intermediate)، ۷.۵٪ لیدوکائین (به‌عنوان بی‌حس‌کننده موضعی) و ۷.۵٪ الکل است. هر یک از این اجزا به نسبت مساوی در ساختار نهایی نقش دارند. پس از تزریق، سینتول با ایجاد برجستگی در ناحیه مورد نظر، عملکردی مشابه یک ایمپلنت موقتی دارد. با این حال، استفاده از آن بدون عوارض نیست. از جمله عوارض جانبی گزارش‌شده می‌توان به آسیب عصبی و آمبولی ریوی اشاره کرد.

از دیگر عوارض جانبی احتمالی استفاده از مواد تزریقی عضلانی مانند سینتول می‌توان به انسداد شریان ریوی، سکته قلبی، عفونت، و سکته‌های مغزی و انسداد عروقی اشاره کرد. شواهد روایی نشان می‌دهند که رواج این روش‌ها تقریباً از اواخر دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰ آغاز شده است، به‌ویژه در رقابت میان بدنسازانی که به دنبال افزایش حجم موضعی در عضلاتی بودند که به تمرین مقاومتی پاسخ نمی‌دادند. گرچه زمان دقیق آغاز استفاده از ویتامین‌های محلول در چربیA، D و E (مشهور به ADE) مشخص نیست، اما نخستین مورد ثبت‌شده در منابع علمی در برزیل و اواخر دهه ۱۹۸۰ میلادی بازمی‌گردد. در آن دوران، بدنسازان با استفاده از تمرینات مقاومتی متوسط تلاش می‌کردند تا حجم ساق پای خود را با سایر عضلات بدن هماهنگ کنند. به‌مرور، این گروه استفاده از ADE را در عضلات بازو، به‌ویژه در عضلات دوسر و سه‌سر آغاز کردند. این مواد در ابتدا در دوزهای نسبتاً کم استفاده می‌شدند؛ به گونه‌ای که تنها موجب افزایش قابل توجه حجم بازوها می‌شد، بدون آن‌که عدم تناسب آشکاری در بدن ایجاد کنند. این مسئله از آن جهت اهمیت داشت که داوران رقابت‌های بدنسازی به تقارن و تناسب عضلانی، در کنار اندازه، تفکیک و تعریف عضلات، توجه ویژه‌ای دارند با توجه به این‌که افزایش حجم حاصل از استفاده ی ADE نتیجه رشد واقعی بافت عضله نیست، مصرف آن حتی در میان کاربران استروئیدها نیز چندان پذیرفته‌شده نیست. از همین رو، استفاده از ADE در برزیل و سینتول در ایالات متحده آمریکا نوعی «دوپینگ» در نظر گرفته می‌شود، چراکه این روش‌ها صرفاً ظاهر عضلات را تغییر می‌دهند و هیچ بهبودی در عملکرد یا ساختار فیزیولوژیک عضله ایجاد نمی‌کنند. با ورود به دهه ۱۹۹۰، مصرف ADE در برزیل افزایش چشم‌گیری یافت و روندی پیوسته و رو به رشد تبدیل گشت. با این حال، در سال‌های اخیر، این روند به یک مسئله بهداشت عمومی تبدیل شده است؛ چرا که بدنسازان تازه‌کار، به‌ویژه در مراحل ابتدایی تمرینات خود، استفاده از ADE را به‌عنوان روشی سریع و ساده برای تقویت موضعی عضلات انتخاب کرده‌اند. هم‌زمان، گزارش‌های منتشرشده در رسانه‌های غیررسمی حاکی از افزایش پیامدهای نامطلوب و عوارض مرتبط با این رویکرد است.

سینتول عمدتاً از ترکیبی شامل روغن خنثی با زنجیره متوسط مانند روغن کنجد (در حدود ۸۵٪) تشکیل شده است. این روغن حاوی اسیدهای چرب مختلفی از جمله اسید لینولئیک (۴۱٪)، اسید اولئیک (۳۹٪)، اسید پالمیتیک (۸٪)، اسید استئاریک (۵٪) و مقادیر جزئی از سایر ترکیبات است. همچنین، سینتول معمولاً شامل یک ماده ضدعفونی‌کننده مانند الکل (مانند بنزیل الکل) و یک بی‌حس‌کننده موضعی مانند لیدوکائین برای کاهش درد هنگام تزریق می‌باشد.